Mijn vader heet Willem. Hij is 77 jaar. Als je hem zoekt, zit hij in de schuur. Je ziet de vuurspetters al. En als je naar zijn schuur gaat... staat hij te lassen. Hij begon jaren terug met het maken van vuurkorven voor familie en vrienden, een leuke bezigheid als je “een doener” bent, maar wel een lichamelijke beperking hebt... De beroerte die hij op zijn 49ste kreeg heeft zijn rechterkant beschadigd, maar gelukkig zijn doorzettingsvermogen niet. Er kwam een kachel en een radio in de schuur, en Willem ging verder met lassen. Naast vuurkorven werden er ook andere dingen gemaakt, het plezier groeide en de modellen ook. Ikzelf werd ook enthousiast en begon spontaan verschillende dingen te ontwerpen. En mijn vader werkte deze uit. Ik hielp hem geregeld in zijn schuur, en dat werkte goed.
Van hoofdzakelijk restanten ijzer maken we een verfijnd ambachtelijk product waar nooit twee precies hetzelfde kunnen zijn. We werken graag met fijn rond ijzer dat net-niet recht is maar juist wat wiebelig en een beetje krom. De lasnaden mogen gezien worden, want het is handwerk. Het ontwerp heeft altijd een mooi detail en een uitstraling die sober, simpel en verfijnd oogt.
Ik ben trots op mijn vader, hij is handig, geduldig en denkt mee. Vader en dochter, samen aan de slag, hoe bijzonder! We werken, zingen, lachen en beginnen steeds aan iets nieuws. Een kruk, bijzettafel, lamp of schaal... we bedenken van alles. En als het een keer niet goed uitpakt beginnen we gewoon weer opnieuw!